Mijn man hoefde ik niet te overtuigen, die was al langer overtuigd, en was blij dat ik zelf nu ook tot het inzicht gekomen was dat zo’n e-bike een positieve impact op ons leven zou hebben. Eén voorwaarde moest wel vervuld zijn voor mij, namelijk een mooi design en dito kleur (bij voorkeur wit), want het oog wil ook wat.

 

Toevallig zagen we enkele weken geleden twee geparkeerde e-bikes die onmiddellijk in het oog sprongen. Een witte en een zwarte nog wel, dus dat kwalificatiecriterium konden we al afvinken.

 

We googleden het merk (dat volgens reviews zeker kwalitatief was) en via de site vroegen we meteen een proefrit aan. Enkele dagen later contacteerde een verkoper ons en de afspraak werd in onze agenda geprikt.

 

Die zaterdagvoormiddag belde de verkoper aan. We vroegen hem binnen en zetten ons aan tafel om even kennis te maken bij een kopje koffie. Intussen nam de man zijn map en zette hij (ik geloofde mijn ogen niet) een pintoestel op tafel. Verkoopsignaal één was gegeven, hij had even goed kunnen zeggen: “Ik ben hier om zo snel mogelijk het geld van jullie rekening naar de onze over te maken”.

 

Er volgden geen vragen in de stijl van “Wat maakt dat jullie een e-bike overwegen?”, “Wat vinden jullie belangrijk?”, “Welke plannen hebben jullie met de e-bike?”, … De man opende zijn map en toonde ons de verschillende modellen en prijzen van de fietsen. Een beetje technische uitleg over voorwielmotoren of middenmotoren en … het wilde net lukken, deze week was er een speciale actie voor ons: bij het inruilen van onze klassieke fiets voor een nieuwe e-bike, kregen we een substantiële korting. Verkoopsignaal nummer twee.

 

Intussen bekeek ik de verschillende modellen en had ik al min of meer ‘mijn’ toekomstige fiets gezien, dus vroeg ik of deze ook in wit beschikbaar was. “Wit madame? Dat is toch al lang uit de mode? Deze fiets is er in zwart en grijs.” Ik voelde een lichte weerstand opborrelen. “Ik wil graag dit model, maar mijn man neemt zwart en ik wil geen grijs nemen”, opperde ik. Waarop de brave man me probeerde te overtuigen met het argument dat toch wel 70% van de koppels kiest om dezelfde kleur fiets te nemen. “Jammer genoeg behoren wij dus niet tot die 70%”, antwoordde ik terwijl mijn weerstand groeide. Omdat het duidelijk was dat de man vooral gefocust was op de verkoop van zijn fietsen, niet op wat ik belangrijk vond. Verkoopsignaal drie.

 

“Zullen we dan eens een proefritje maken?” stelde mijn man voor. Het was een mooie zaterdagochtend, ideaal fietsweer. Het was heerlijk om een blokje rond te rijden, en de geneugten van de elektrische aansturing te ontdekken.

“Kan u toch niet even naar het hoofdkantoor bellen om te informeren of de witte uitvoering nergens meer beschikbaar is?” deed mijn man nog een poging na ons ritje aan de verkoper. “Dat heeft geen zin meneer, ik ken het antwoord, en dat is dat deze fiets in wit niet meer gemaakt wordt.”

Mijn laatste sprankel intentie om de fietsen te kopen verdween als sneeuw voor de zon. “Voor mij is de kleur echt belangrijk, dus jammer genoeg zullen we deze fietsen niet nemen en eens verder kijken wat er nog zoal op de markt is”, gaf ik aan.

“In dat geval ga ik jullie niet langer bezighouden”, antwoordde de verkoper. Geen verdere vragen, want hier was duidelijk niets meer te rapen. Hij laadde de fietsen terug in zijn wagen en nam snel afscheid.

 

Ontdaan en enigszins ontgoocheld bleven we achter. Zo voelt het dus als een verkoper in de eerste plaats wil verkopen en eigenlijk niet geeft om jou als potentiële klant.

“Zullen we eens een kijkje gaan nemen bij de fietshandel hier in de buurt?”, stelde mijn man voor. Diezelfde dag nog werden we eigenaar van twee nieuwe e-bikes. Een zwarte en een witte.